Catechetical Sunday Message 2024
We are Stewards of God’s Creation
1 Peter 4:10: “Each one of you has received a special grace, so, like good stewards responsible for all these varied graces of God, put it at the service of others.”
When God first created the world, everything contained within it was meant to be equally shared by all mankind so that everyone’s needs would be properly taken care of and nobody would suffer lack (ref. CCC 2402). However, unequal distribution of these gifts from the Creator among men has caused many people to suffer from severe lack. The Church calls us to exercise a preferential option for the poor, which means that we must intentionally always stand on the side of the poor. Sacred Scripture shows that God approaches the poor with precisely that same attitude: loving them, defending them, and speaking on their behalf (e.g. Isaiah 3:13-15, Luke 10, Luke 16, Matthew 25).
Since the Holy Catholic Church teaches that every human person has a right to be treated with dignity, socio-economic systems in society that compromise human dignity by keeping them poor and disadvantaged are considered unjust and must be changed (Evangelii Gaudium, 53). This includes the way the human society exercises its role as stewards of God’s creation.
Everything that God created was given to humanity. Natural resources from creation are meant to be equally shared so that people can live with a God-given dignity as human persons. Resources from creation should not just be given to meet the basic needs of every man, but also to help all people to be at their best. People in poverty are those who have little or no access to resources from creation while the rest of the world enjoys these resources excessively. Taking care of creation by being concerned for equal distribution and eliminating wasteful usage is a crucial way of taking responsibility over those suffering from poverty. It requires more than just planting some vegetables in the parish garden. The Holy Father, Pope Francis, reminds us, “…we have to realize that a true ecological approach always becomes a social approach; it must integrate questions of justice in debates on the environment, so as to hear both the cry of the earth and the cry of the poor” (Laudato Si, 49).
Our care for creation is not meant to be expressed for the sake of creation itself, but rather, for the sake of humanity for whom God created nature and all the resources contained within it. An undue exploitation of creation would mean that there will be those among humanity who are deprived of the right to enjoy these natural resources, from this generation as well as the generations to come (Laudato Si, 159). To exploit nature is to exploit our fellow mankind. “When we fail to acknowledge as part of reality the worth of a poor person …it becomes difficult to hear the cry of nature itself; everything is connected (Laudato Si, 117).
When we speak of environmental problems that arise from exploitation of creation, we are referring to problems with the planet’s systems such as air, water, and soil, among others, that have arisen as a result of the way the planet has been mistreated by human beings. Our planet has now arrived at a point of severe environmental crisis because these problems have rendered our generation, as well as those to come, more vulnerable than ever to unnatural disasters and tragedies. But there is always hope: we can make a choice to “rise above ourselves”… to “choose again what is good”… and to “make a new start”! (Laudato Si, 205)
Kita adalah Pengurus Ciptaan Tuhan
1 Petrus 4:10: “Setiap orang antaramu telah menerima pelbagai kurnia daripada Allah. Sebagai pengurus yang baik bagi kurnia Allah, gunakanlah kurnia itu untuk kebaikan semua.”
Semasa Tuhan mula-mula menciptakan dunia, segala sesuatu yang terkandung di dalamnya bertujuan untuk dikongsi sama rata oleh semua manusia supaya keperluan setiap orang akan dijaga dengan betul dan tiada seorangpun yang berkekurangan (KGK 2402). Namun, penagihan yang tidak sama rata augerah dari Pencipta di kalangan manusia telah menyebabkan ramai yang mengalami kekurangan yang teruk. Gereja telah memanggil kita untuk memberi keutamaan kepada orang miskin, yang bermaksud bahawa kita harus dengan sengaja untuk sentiasa berdiri di sisi orang miskin. Kitab Suci menunjukkan bahawa Tuhan mendekati orang miskin dengan sikap yang sama: mengasihi, mempertahankan, dan bercakap bagi pihak mereka (Yesaya 3:13-15, Lukas 10, Lukas 16, Matius 25).
Memandangkan Gereja Katolik yang Kudus mengajarkan bahawa setiap manusia mempunyai hak untuk diperlakukan dengan bermaruah, sistem sosio-ekonomi dalam masyarakat yang tidak mengindahkan maruah manusia dengan membiarkan mereka miskin dan serba berkekurangan adalah dianggap tidak adil dan mesti diubah (Evangelii Gaudium, 153). Ini termasuklah cara masyarakat manusia menjalankan peranannya sebagai pengurus ciptaan Tuhan.
Semua yang Allah telah ciptakan diberikan kepada manusia. Sumber semula jadi daripada penciptaan bertujuan untuk sama-sama dikongsi supaya manusia dapat hidup dengan maruah yang diberikan Tuhan sebagai manusia. Sumber dari penciptaan bukan hanya harus diberikan untuk memenuhi keperluan asas setiap manusia, tetapi juga untuk membantu semua orang menjadi yang terbaik. Orang yang miskin adalah mereka yang kurang atau tiada mempunyai akses kepada sumber daripada penciptaan sedangkan seluruh dunia menikmati sumber-sumber ini secara berlebihan. Menjaga penciptaan dengan mengambil berat tentang pengagihan yang sama rata serta menghapuskan pembaziran adalah cara penting untuk mengambil tanggungjawab ke atas mereka yang mengalami kemiskinan. Ia adalah lebih daripada sekadar menanam sayur-sayuran di taman paroki. Bapa Suci Franciskus mengingatkan kita, “… kita perlu sedar bahawa pendekatan ekologi yang sebenar sentiasa menjadi pendekatan sosial; harus mengintegrasikan persoalan keadilan dalam perbahasan tentang alam sekitar, supaya rintihan bumi dan orang miskin dapat didengar” (Laudato Si, 49).
Kepedulian kita terhadap ciptaan bukan bermaksud untuk dizahirkan demi penciptaan itu sendiri, tetapi sebaliknya, demi manusia yang mana Tuhan telah ciptakan alam dan semua sumber yang terkandung di dalamnya. Mengeksploitasi ciptaan secara tidak wajar bermakna bahawa akan ada di kalangan manusia yang akan kehilangan hak untuk menikmati sumber semula jadi ini, dari generasi ini dan juga generasi yang akan datang (Laudato Si, 159). Mengeksploitasi alam semula jadi adalah juga mengeksploitasi sesama manusia. “Apabila kita gagal untuk mengakui nilai orang miskin sebagai sebahagian daripada realiti…adalah sukar untuk mendengar tangisan alam itu sendiri; keduanya saling berkaitan (Laudato Si, 117).
Apabila kita bercakap tentang masalah alam sekitar yang timbul daripada eksploitasi penciptaan, kita merujuk kepada masalah sistem bumi seperti udara, air, dan tanah, antara lain, yang timbul akibat cara bumi ini disalahgunakan oleh manusia. Bumi kita kini telah sampai di titik krisis alam sekitar yang teruk sebab masalah ini telah menyebabkan generasi kita, dan juga yang akan datang, lebih terdedah daripada sebelumnya kepada bencana dan tragedi yang tidak diingini. Namun harapan selalu ada: kita boleh membuat pilihan untuk “bangkit mengatasi diri kita sendiri”… untuk “memilih apa yang baik”… dan untuk “membuat permulaan yang baharu”! (Laudato Si, 205)
கடவுளின் படைப்புக்கு நாம் சீரிய பொறுப்பாளர்கள்
1 பே து ரு 4:10 “நீங்கள் கடவுளுடைய பல்வகை அருள்கொடைகளின் சீரிய
பொறுப்பாளர்கள். எனவே எனபவ, உங்களுள் ஒவ்வொருவருக்கும் தாம் பெற்றுக்
கொண்ட அருள்கொடையைப் பயன்படுத்தி ேயன்ேடுத்தி, ஒருவருக்கொருவர்
பணிபுரியுங்கள்.”
கடவுள் தொடக்கத்தில் உலகைப் படைத்தபோது
ேடடத்தபேொது, அதில் உள்ள அனைத்தும்
எல்லா மனிதர்களாலும் சமமாகப் பகிர்ந்து கொள்ளப்பட வேண்டும் என்றும்
இதனால் அனைவரின் தேவைகளும் பூர்த்தியாகி யாரும் பற்றாக்குறையால்
பாதிக்கப்படக்கூடாது என்று விரும்பினா ர் (க.தி.ம குறிப்பு: 2402). இருப்பினும்இருப்ேினும், படைப்பாளரிடமிருந்து வரும் இந்த பரிசுகளை மனிதர்களிடையே சமமாக
விநியோகிப்பது பலருக்கு கடுமையான பற்றாக்குறையை ஏற்படுத்தியுள்ளது.
இதில் நம் திரு அவை ஏழைகளுக்கு ஒரு முக்கிய முன்னுரிமையை
அளிக்க நம்மை அழைக்கிறது அடைக்கிறது, அதாவது நா ம் எப்பொழுதும் ஏழைகளின்
பக்கம் நிற்க வலியுறுத்துகிறது. ஏழைகளை நேசிப்பது பநசிப்ேது, அவர்களைப்
பாதுகாப்பது மற்றும் அவர்கள் சார்பாகப் பேசுவது போன்ற அதே
மனப்பான்மையுடன் கடவுள் அவர்களை அணுகுகிறார் என்று
இறைவார்த்தை நமக்கு அறிவிக்கின்றது.(எ.கா. ஏசாயா 3:13-15, லூக்கா: 10, லூ க்கா: 16, மத்தேயு: 25)
புனித கத்தோலிக்க திரு அவை ஒவ்வொரு மனிதனையும் கண்ணியத்துடன்
நடத்துவதற்கு உரிமை உண்டு என்று கற்பிக்கின்றது. சமூகத்தில் உள்ள சில
சமூக பொருளாதார அமைப்புகள் இவர்களை ஏழைகளாகவும் ஏடைகளொகவும், பின்தங்கியவர்களாகவும் வைத்திருப்பதன் மூலம் மனித கண்ணியத்தை
சமரசம் செய்கின்றன என்பது அநீதியாக கருதப்படு வதால் இது மாற்றப்பட
வேண்டும் ( நற்செய்தியின் மகிழ்ச்சி மகிழ்ச்ெி, 153). மனித சமூகம் சமூகம், கடவுளின்
படைப்பின் பொறுப்பாளர்களாக கேொறுப்ேொளர்களொக, தனது பங்கைப் பயன்படுத்தும் விதமும்
இதில் அடங்குகின்றது.
கடவுள் படைத்த அனைத்தும் மனிதகுலத்திற்கு கொடுக்கப்பட்டது.
படைப்பிலிருந்து கிடைக்கும் இயற்கை வளங்கள் சமமாகப் பகிர்ந்து
கொள்ளப்பட வேண்டும் பவண்டும். இதனால் மனிதர்கள் மனிதர்களாக கடவுள்
கொடுத்த கண்ணியத்துடன் வாழ முடியும். படைப்பின் வளங்கள் ஒவ்வொரு
மனிதனின் அடிப்படைத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதற் காக மட்டும்
வழங்கப்படாமல்வைங்கப்ேடொமல், எல்லா மக்களும் சிறந்த முறையில் வாழவும் உதவ
வேண்டும். உலகின் பிற பகுதிகளில் வாழ்பவர்கள் படைப்பு வளங்களை
அதிகமாக அனுபவிக்கும் அதே வேளையில் பவடளயில், வறுமையில் உள்ளவர்கள் உள்ளவர்கள், இவ்வளங்களை சிறிதள வே அனுபவி க்கிறார்கள். சமமான பகிர்வு மற்றும்
வீணான பயன்பாட்டை நீக் கி அக்கறை காட்டுவதன் மூலம் மூலம், படைப்பை
கவனித்துக்கொள்வதுடன் வறுமையால் பாதிக்கப்படுபவர்களின் மீது
பொறுப்பேற்றுக்கொள்வதற்கான ஒரு முக்கியமான வழியாகும். திரு
கேொறுப்பேற்றுக்ககொள்வதற்கொன ஒரு முக்கியமொன வைியொகும். திரு அவையின் தோட்டத்தில் சில காய்கறிகளை நடவு செய்வதை விட இது அடவயின் பதொட்டத்தில் சில கொய்கறிகடள நடவு கசய்வடத விட இது மேபமலானதுலொனது. நம் திருத்தந்தை பிரான்சி. நம் திருத்தந்டத ேிரொன்சிஸ் அவர்கள் நினைவூட்டுகிறது போல ஸ் அவர்கள் நிடனவூட்டுகிறது பேொல “…ஒரு உண்மையான சூழலியல் அணுகுமுறை எப்போதும் ஒரு சமூக “…ஒரு உண்டமயொன சூைலியல் அணுகுமுடற எப்பேொதும் ஒரு சமூக அணுகுமுறையாக மாறும் என்பதை நாம் உணர வேண்டும்அணுகுமுடறயொக மொறும் என்ேடத நொம் உணர பவண்டும்; மண்ணுலகமண்ணுலகம்ம் மற்றும் ஏழைகளின் அழுகை இரண்டையும் கேட்கும் வகையில்மற்றும் ஏடைகளின் அழுடக இரண்டடயும் பகட்கும் வடகயில், சுற்றுச்சூழல் மீதான ஆய்வுகளில் நீதியை பற்றிய கேள்விகளை அது சுற்றுச்சூைல் மீதொன ஆய்வுகளில் நீதிடய ேற்றிய பகள்விகடள அது ஒருங்ஒருங்கிணைக்க வேண்டும்” (கிடணக்க பவண்டும்” (புகழனைத்தும் உமதே! புகைடனத்தும் உமபத! Laudato Si, 49).
படைப்பிற்கான நமது அக்கறை படைப்பிற்காக வெளிப்படுத்தப்படுவதல்ல
ேடடப்ேிற்கொன நமது அக்கடற ேடடப்ேிற்கொக கவளிப்ேடுத்தப்ேடுவதல்ல, மாறாகமொறொக, கடவுள் இயற்கையையும் அதில் உள்ள அனைத்து வளங்களையும் கடவுள் இயற்டகடயயும் அதில் உள்ள அடனத்து வளங்கடளயும் மனிதகுலத்திற்காகவே படைத்மனிதகுலத்திற்கொகபவ ேடடத்தார்தொர். படைப்பின் தேவையற்ற சுரண்ட. ேடடப்ேின் பதடவயற்ற சுரண்டலினால்லினொல், மனிதகுலத்தில் மனிதகுலத்தில் இந்த இயற்கை வளங்களை அனுபவிக்கும் உரிமையை இந்த இயற்டக வளங்கடள அனுேவிக்கும் உரிடமடய இழந்தவர்கள் இந்த தலைமுறைஇைந்தவர்கள் இந்த தடலமுடறயிலும்யிலும் அடுத்த தலைமுறைஅடுத்த தடலமுடறயிலும்யிலும் இருக்கிறார்கள் இருப்பார்கள் என பொருள்படும்.இருக்கிறொர்கள் இருப்ேொர்கள் என கேொருள்ேடும். ((புகழனைத்தும் உமதே! புகைடனத்தும் உமபத! Laudato Si, 159) இயற்கையை சுரண்டுவது என்பது சக மனிதனை இயற்டகடய சுரண்டுவது என்ேது சக மனிதடன சுரண்டுவதாகும். “ஒரு ஏழையின் மதிப்பை யதார்த்தசுரண்டுவதொகும். “ஒரு ஏடையின் மதிப்டே யதொர்த்தத்தின் ஒரு பகுதியாக த்தின் ஒரு ேகுதியொக நாம் ஒப்புக் கொள்ளத் தவறினால்… இயற்கையின் அழுகையைக் கேட்பது நொம் ஒப்புக் ககொள்ளத் தவறினொல்… இயற்டகயின் அழுடகடயக் பகட்ேது கடினமாகிறதுகடினமொகிறது; ஏனெனில், ஏகனனில், எல்லாம் எல்லொம் ஒன்றோடு ஒன்று ஒன்பறொடு ஒன்று இணைக்கப்பட்டுள்ளது (இடணக்கப்ேட்டுள்ளது (புகழனைத்தும் உமதே! புகைடனத்தும் உமபத! Laudato Si, 117).
படைப்பின் சுரண்டலால் எழும் சுற்றுச்சூழல் பிரச்சனைகளைப் பற்றி நாம்
ேடடப்ேின் சுரண்டலொல் எழும் சுற்றுச்சூைல் ேிரச்சடனகடளப் ேற்றி நொம் பேசும்பேசும்போதுபேொது, கிரகத்தின் அமைப்புகளான காற்றுகிரகத்தின் அடமப்புகளொன கொற்று, நீர் மற்றும் மண் நீர் மற்றும் மண் போன்றவற்றின் சிக்கல்கள்பேொன்றவற்றின் சிக்கல்கள் ஏற்படுவதற்கு காரணம் ஏற்ேடுவதற்கு கொரணம் மனிதமனிதர்கள் அதைத்ர்கள் அடதத் தவறாக நடத்தவறொக நடத்துவதன்துவதன் விளைவிடளவினால் வினொல் எழுஎழுகிறதுகிறது எனக் எனக் கருதப்படுகிறது. கருதப்ேடுகிறது. நமது கிரகம் இப்போது கடுமையான சுற்றுச்சூழல் நெருக்கடியின் ஒரு நமது கிரகம் இப்பேொது கடுடமயொன சுற்றுச்சூைல் கநருக்கடியின் ஒரு கட்டத்தில் வந்துள்ளதுகட்டத்தில் வந்துள்ளது, ஏனெனில் இந்த சிக்கல்கள் நமது ஏகனனில் இந்த சிக்கல்கள் நமது தலைமுறையையும்தடலமுடறடயயும், வரவிருக்கும் தலைமுறையையும்வரவிருக்கும் தடலமுடறடயயும், இயற்கைக்கு இயற்டகக்கு மாறான பேரழிவுகள் மற்றும் துயரங்களுக்கு மொறொன பேரைிவுகள் மற்றும் துயரங்களுக்கு கொண்டு செல்வது ககொண்டு கசல்வது மட்டுமல்லாமல்மட்டுமல்லொமல் மிகவும் பாதிக்கப்படமிகவும் ேொதிக்கப்ேடக்கூடியதாக ஆக்கியுள்ளது. க்கூடியதொக ஆக்கியுள்ளது. இருப்பினும்,இருப்ேினும், எப்பொழுதும் நம்பிக்கை உள்ளது: எப்கேொழுதும் நம்ேிக்டக உள்ளது: எப்படி என்றால், எப்ேடி என்றொல், “”நாம்நொம் மேலே உயர”… “மீண்டும் நல்லதைத் தேர்ந்தெடுக்க”… பமபல உயர”… “மீண்டும் நல்லடதத் பதர்ந்கதடுக்க”… முயன்றுமுயன்று “புதிய “புதிய தொடக்கத்தை உருவாக்க” ஒரு தேர்வு செய்யலாம்! (கதொடக்கத்டத உருவொக்க” ஒரு பதர்வு கசய்யலொம்! (புகழனைத்தும் உமதே! புகைடனத்தும் உமபத! Laudato Si, 205)